เย็นวันศุกร์กลางฤดูฝน
หลังงานประชุมใหญ่แผนกจบลง รถในลานจอดของออฟฟิศแน่นยิ่งกว่าทุกวัน
กรวิน ชายหนุ่มวัย 30 หน้าคมเข้ม พนักงานสายวางแผน ที่เพิ่งพ้นโปรได้ไม่ถึงครึ่งปี ต้องขับรถรับส่งอุปกรณ์นำเสนอขึ้นอาคารตอนบ่าย
ระหว่างเก็บของกลับบ้าน เขาเจอใครบางคนที่ทำให้คิ้วขมวดแทบทันที
อิงฟ้า สาวไอทีประจำออฟฟิศเดียวกัน ผิวขาวจัด ตาคม เถียงเก่งสุดในแผนก มีดีกรีระดับ “คู่กัดเบอร์หนึ่ง” ของกรวิน เพราะไม่เคยคุยกันรู้เรื่องเลยสักครั้ง
อิงฟ้า : “เฮ้ กรวิน รถฉันสตาร์ทไม่ติด จะไปทางเดียวกันใช่มั้ย ขอติดรถหน่อย”
กรวินชะงัก ก่อนถอนหายใจแล้วเปิดประตูฝั่งข้างคนขับ
กรวิน : “ขึ้นมาแล้วก็เงียบ ๆ หน่อยล่ะกัน ไม่อยากทะเลาะในรถ”
อิงฟ้าขึ้นรถพร้อมยิ้มเย้ย
อิงฟ้า : “กลัวแพ้อีกล่ะสิ ”
กรวินไม่ตอบ เขาขับรถออกไปท่ามกลางเสียงฝนเริ่มลงเม็ด แต่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง น้ำฝนกลับเทกระหน่ำจนมองทางแทบไม่เห็น
กรวิน : “เวรแล้ว ฝนแม่งตกขนาดนี้ ขับต่อไม่ได้ว่ะ”
เขาจอดรถใต้สะพานลอยเล็ก ๆ ห่างตัวเมือง
สายฝนฟาดลงบนกระจกเสียงดังเหมือนฉากในหนัง
ทั้งคู่เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่อิงฟ้าจะหัวเราะเบา ๆ
อิงฟ้า : “ไม่คิดเลยว่าชีวิตจะมาค้างรถกับคนที่ทะเลาะกันทุกวันแบบนี้”
กรวิน : “ก็ไม่ใช่ความฝันของฉันเหมือนกัน”
เธอหัวเราะเบา ๆ ขณะถอดเสื้อสูทออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ตอนนี้เปียกฝนบางส่วนจนแนบลำตัว
กรวินแอบมอง เห็นเส้นชั้นในจาง ๆ ใต้ผ้า แล้วรีบเบือนหน้า
กรวิน : “จะ จะถอดทำไม เสื้อเปียกเหรอ”
อิงฟ้า : “กลัวร้อนตายค่ะ แอร์ไม่เปิด รถก็ไม่ได้ขับ อย่าเพิ่งมองกันแรงนักสิ”
บรรยากาศในรถเริ่มอุ่นขึ้น
ไม่ใช่จากอุณหภูมิ แต่จากความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยน
อิงฟ้า : “กรวิน ”
กรวิน : “หืม?”
อิงฟ้า : “เคยเกลียดใคร แต่กลับฝันถึงเขาไหม?”
เขาหันมามองช้า ๆ แววตาสบกันตรง ๆ เป็นครั้งแรกที่ไม่มีคำด่า ไม่มีคำถากถาง
กรวิน : “แล้วเธอล่ะ เคยเกลียดใครแต่ใจเต้นเวลาอยู่ใกล้เขาไหม?”
คำพูดจบ ทั้งสองยังจ้องกันนิ่ง ก่อนที่อิงฟ้าจะขยับตัวเข้าใกล้ แล้วโน้มหน้าลงช้า ๆ
ริมฝีปากแนบกันแบบที่ไม่มีใครคาด
แรงจูบแรกเต็มไปด้วยความค้างคา การปะทะกันของคนสองคนที่ไม่เคยลงรอย แต่กลับแนบแน่นเกินกว่าเหตุ
กรวินใช้มือลูบผ่านแผ่นหลังอิงฟ้าใต้เสื้อเปียก ร่างเธอสั่นเล็กน้อยขณะปลดกระดุมทีละเม็ด
เนินอกขาวนวลที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นชัดขนาดนี้ อยู่ตรงหน้า
อิงฟ้ายิ้มแบบไม่เขิน แล้วกระซิบเบา ๆ
อิงฟ้า : “อยากพูดว่ารำคาญฉันอยู่มั้ย?”
กรวิน : “ตอนนี้อยากพูดแค่ว่า อย่าหยุด”
เขาก้มลงจูบเนินอก มือบีบสะโพกแน่นขณะที่เธอเอนตัวลงนอนบนเบาะหลัง
อิงฟ้าถอดกางเกงตัวเองออกอย่างชำนาญ โยนทิ้งลงพื้นรถ แล้วคว้ากางเกงเขาตามติด ๆ
กรวินคร่อมร่างเธอไว้ สอดกายเข้าช้า ๆ
เสียงหอบดังประสาน เสียงฝนยังตก แต่ภายในรถร้อนยิ่งกว่าเตาอบ
อิงฟ้า : “อย่าทำเบา ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอ”
กรวิน : “แล้วอย่าร้องเบา ฉันจะรู้ว่าชอบหรือเปล่า”
เขากระแทกสะโพกเข้าออกอย่างเร็ว รุนแรงจนตัวรถโยกเบา ๆ มือของเธอจิกลงบนหลังเขา เสียงครางสะท้อนในห้องโดยสารปิดสนิท
เนินอกเธอสั่นตามแรงกระแทก เขาจูบซอกคอ จับขาข้างหนึ่งของเธอพาดขึ้นกระจก
ร่างเธอกระตุกเบา ๆ ขณะจังหวะยังไม่หยุด
เสียงคำรามจากปากเขาหลังจังหวะสุดท้าย
เธอกอดเขาแน่น ร่างกายเปลือยเปล่าแนบชิด ราวกับไม่มีคำว่าเกลียดเหลืออยู่เลย
ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองนั่งห่มผ้าบาง ๆ ที่เขาเอาไว้ในท้ายรถ
มืออิงฟ้าวางบนต้นขาเขาเบา ๆ แล้วหัวเราะ
อิงฟ้า : “คิดว่าเราจะทะเลาะกันอีกมั้ย?”
กรวิน : “ถ้าเป็นแบบนี้ทุกครั้ง ทะเลาะทุกวันก็ยอม”
